Voordracht, soms niet zo’n goed gedacht

Ik heb een paar moeilijke dagen achter de rug.

De 15e was moeilijk en de volgende dag had ik het nog steeds moeilijk. Het was precies of de tranen heel de tijd op de loer lagen en een geschikt moment afwachtten om aan te vallen. Maar ze hebben mij met rust gelaten. Hoewel de tranen niet echt zijn gekomen, was het toch lastig.

Ik voelde mij verdrietig en leeg en eenzaam. Een beetje zoals vorig jaar. Toen had ik bijna constant zo’n dagen. Dagen waarop niets echt leuk is, dagen waarop ik mijzelf geen houding weet te geven, dagen waarop alles mij aan mijn papa doet denken, dagen waarop ik mij geen 2 minuten kan concentreren. Slechte dagen.

Maar vandaag is alles voorlopig goed gegaan. Vandaar dat ik nu ook de kracht heb om erover te schrijven.

Maandag, de 15e dus, heb ik het aangedurfd om mijn gedicht voor te lezen tijdens mijn les voordracht. Ik heb er nu al spijt van. Mijn leerkracht vond het helemaal niet zo goed. Enkel de laatste twee zinnen vond ze mooi. Ik moet dus opnieuw beginnen, alles schrappen, behalve die twee laatste zinnen dan. Dat kwetste mij meer als ik had verwacht. Ik was er echt van aangedaan. Ik weet dat ik geen echte schrijfster ben, van bijlange niet. Maar toch, ik had niet gedacht dat ze zo streng ging zijn. Alhoewel… Ik had beter moeten nadenken en dan had ik het wel kunnen weten. Haar hart ligt op haar tong en ze zal nooit iets zeggen dat ze niet echt meent. En ze weet waarover ze spreekt, ze kent genoeg van schrijftechnieken en van gedichten. En als het niet goed was, dan is het niet goed.

Maar toch, het blijft kwetsend. In mijn gedichten zitten mijn diepste gevoelens, mijn verdriet, mijn angsten, mijn hoop. Wanneer iemand dan zegt dat je opnieuw moet beginnen, dan kwetst dat. Of dat heeft mij alleszins gekwetst. Misschien ben ik gewoon overgevoelig, dat kan natuurlijk ook.

Ik weet niet of ik opnieuw ga beginnen. Ik heb al nagedacht en ik weet niet hoe ik het moet aanpassen. Ik heb nog nooit een gedicht aangepast. Als ik het niet goed vind, begin ik gewoon aan een ander gedicht. Volgens mij heb ik geen geduld om opnieuw te beginnen.

En nu heb ik niet genoeg moed om opnieuw te beginnen. De angst om opnieuw te falen is te groot. Ik denk dat ik gewoon een bestaand gedicht zoek en dat voordraag. Dan moet ik mijzelf niet opnieuw teleurstellen. Dat is misschien het beste.