Mijn mama maakte vandaag gratin dauphinois. Ik heb er een andere naam voor: ‘vieze patatten in de oven’.
Ik lust dat echt niet, die saus erbij: degoutant! Mijn mama weet ondertussen al goed dat ik dat niet lust, dus ze hield voor mij wat aardappelen apart. Ik kreeg dan gewoon wat gekookte aardappelen op mijn bord.
Toen ik ze aan het opeten was, dacht ik terug aan vroeger. Wanneer mijn papa gratin dauphinois maakte, legde hij voor mij niet gewoon wat aardappelen apart. Nee, hij deed altijd zijn best om voor mij dan een ‘specialeke’ te maken. Zo noemde hij dat. Meestal bakte hij wat aardappelen in de pan met stukjes spek en een beetje ajuin erbij. Heerlijk!
Mijn papa maakte eigenlijk heel vaak specialekes voor mij. Want ja, ik lust niet zo veel. Maar dat vond mijn papa niet erg. Hij maakte graag specialekes voor mij. Want ik was voor hem ook speciaal. En hij voor mij.
En ik mis zijn specialekes soms. Maar niet zo hard als dat ik hem mis.
samentegendehardewereld 
’t Is ongelofelijk, hoe ge de eenvoudigste dingen het hardste mist. Bij mij is dat de manier waarop onze zoon “dag mams” zei. Niet te evenaren.
Liefs
Goh ja, ik kan het mij wel inbeelden hoe speciaals zoiets is voor een moeder. De manier waarop haar kind ‘dag’ zegt.
En het zijn inderdaad de simpelste dingen die je het hardste mist.