Wat ik wil… Dat weet ik nog niet. Nee, nog altijd niet.
Wil je volgend jaar gaan werken? Misschien.
Wil je nog iets bij studeren? Misschien.
Wat dan? Geen idee.
Twijfel, twijfel, twijfelbeest. Dat ben ik. En dat weet ik. Meer weet ik niet.
Nog ongeveer 3 maand en ik ben afgestudeerd. Help!
Elke week krijg ik wel van iemand de vraag ‘en wat ga je volgend jaar doen?’ en elke week moet ik antwoorden dat ik het nog niet weet.
En eigenlijk, diep in mijn hart, weet ik het wel. Ik wil rust. Lange rust. Misschien wel een jaar. Een jaar lang bekomen van alles. Bekomen van de dood van mijn papa, want soms heb ik het gevoel dat ik dat nog steeds niet heb kunnen doen.
Maar even later bedenk ik mij dan weer: ik verveel mij altijd zo snel! Als ik een week niets te doen heb, (wat de laatste 2 jaar en half enkel in de grote vakantie gebeurde) verveel ik me. Dan weet ik niets meer te doen. Dan ga ik 12 boeken halen in de bib en kan ik niet te beslissen in welk boek ik ga beginnen waardoor ik niet begin. Dan ga ik dingen knutselen waarmee ik niets ben. Dan ga ik chatten met vriendinnen en vraag ik om af te spreken waarna iedereen ‘jammer, ik heb geen tijd’. Dan ga ik kasten opruimen die ik nooit gebruik om ze daarna nog steeds nooit te gebruiken. Dan ga ik rondneuzen op blogs naar leuke ideeën en doe ik er niets mee. Dan ga ik zagen dat ik me verveel. Dan ga ik wensen dat het alweer school is.
Dusja, wat moet ik dan doen? Een jaar lang niksen is niks voor mij vrees ik. (leuke woordspeling sèg)
Nog een jaartje bij studeren, dat zie ik wel zitten. Maar een nieuwe ‘klas’ dat zie ik dan weer niet zitten. Mensen die mij niet kennen, die mijn verhaal niet kennen, vind ik eng. De mensen waar ik nu mee om ga, kennen mijn situatie. Die mensen weten dat ze niet moeten vragen ‘gaat je papa niet mee op vakantie?’ of ‘kijkt jouw papa ook altijd naar de voetbal?’.
Meteen gaan werken? Dat weet ik niet of ik dat zie zitten. Het zal zwaar zijn, ongelooflijk zwaar. 10 keer zo vermoeiend dan de vermoeidheid die ik nu al ervaar tijdens stages. 20 keer zo vermoeiend dan ik mij kan inbeelden. En dan moet ik nog werk vinden!
Ach, ik stel mijzelf steeds gerust door het feit dat ik nog tijd heb. Maar ik stel mijzelf nu al meer dan een jaar gerust. Ik moet nu echt wel gaan beslissen. Dubbele help!!
samentegendehardewereld 
ik las net je reactie op mijn blog over Samen het leven leven
Wat een fijne mooie woorden
En zo kom ik nu even bij jou op bezoek
Wat een goed idee denk ik
Om even de Tijd te nemen. Tijd voor leven zeg maar. Ik snap dat het invullen daarvan best ingewikkeld lijkt. Want we zijn zo gewend om te doen. Te werken. Te studeren.
Schrijven hielp mij het jaar dat ik thuis was om midden in mijn verdriet te zijn. Bekomen van de dood. Je schrijft het mooi hierboven. Schrijven was toen voor mij afleiding die geen afleiding was. En mooie dingen maken. Herinneringen. En gewoon energie opbouwen en zoeken. Hardlopen. Reiki. Of misschien kun je een mooie reis gaan maken. vanuit een andere plek weer kijken naar gisteren en vandaag en morgen
Ruimte en Tijd maakt ook ruimte in je hoofd en vult je hart dan wel met dat wat je weer wil gaan doen. Vertrouw er op dat je zelf weet wat goed voor je is. je schrijft het hierboven. Lange(re) rust. En dat hoeft geen niks doen te betekenen. Het vult zich vanzelf is met de goede dingen…
Het klinkt allemaal zo mooi, zoals jij het beschrijft. En zo zalig. We zijn het inderdaad zo gewend om constant, dag in dag uit, duizend-en-één dingen te doen. We vergeten hierdoor misschien op zoek te gaan naar datgene wat ons gelukkig maakt.
Ik weet gewoon echt niet wat ik wil… Het enige waarvan ik zeker ben dat ik wil, is mijn papa terug zien. Voor de rest weet ik het allemaal niet.
Ooh, het afstuderen staat hier nog een half jaar verder van mij, maar ik ken die onrust maar al te goed! Stilaan moet ik op zoek naar een stage voor het komende semester, ik moet gaan nadenken over wat ik daarna wil doen en met oog daarop mijn stage gaan kiezen en het lijkt allemaal zo overweldigend, zo beangstigend.
Alsof het af en toe allemaal een beetje te veel wordt. Af en toe zou ik gewoon willen vluchten naar een mooie plaats hier ver vandaan en dan gewoon even genieten van alle stilte, even weg van alles en iedereen, vrij van alle stress… Misschien hebben we daar wel allemaal nood aan in de huidige maatschappij, waar continu dingen van je verwacht worden, waar mensen de lat voor jou hoger leggen dan jezelf wil en misschien wel met totaal andere verwachtingen dan jezelf…
Wat je ook beslist te gaan doen over enkele maanden, ik wens je alvast veel succes en vooral plezier, want dat laatste is misschien het belangrijkste van allemaal bij alles wat je doet! 😉
Bedankt Troy! Jij ook veel succes met je zoektocht!
Dankjewel Sarah!
Lieve Sarah,
Mijn advies voor jou is je hart volgen,
Als je behoefte hebt aan rust dan is dat goed en moet je dat zeker doen!
Je kan bijvoorbeeld eerst een tijdje echt aan jezelf gaan denken en als je dan zin hebt evt je gaan verdiepen in dingen die je altijd al gedaan hebt willen hebben en deze dan gaan doen.
Als je zoiets hebt dat je wil gaan verder studeren dan moet je dat ook doen.
Ik snap je angst dat je “bang” bent voor een nieuwe klas en vragen die confronterend zijn waarna je het verhaal “weer” moet vertellen.. Dit blijft elke keer vervelend maar het zal je uiteindelijk denk ik wel sterker maken..
Ik weet dat mijn reactie een beetje standaard is en dat je er misschien niets aan hebt..
Maar ik wil je heel veel succes wensen met welke keuze je ook gaat maken!
Verder wil ik je laten weten dat als ik iets voor je kan doen, of als je alleen al wilt praten/mailen of dergelijke.. ik er voor je ben!
Liefs Sharon
Sharon,
Je reactie is helemaal niet standaard hoor! En ik heb er zeker en vast iets aan.
Ik wil zeker en vast mijn hart volgen. Het probleem is echter dat ik nog niet goed weet wat mijn hart zegt.
Bedankt Sharon!