Wat ik wil… Dat weet ik nog niet. Nee, nog altijd niet.
Wil je volgend jaar gaan werken? Misschien.
Wil je nog iets bij studeren? Misschien.
Wat dan? Geen idee.
Twijfel, twijfel, twijfelbeest. Dat ben ik. En dat weet ik. Meer weet ik niet.
Nog ongeveer 3 maand en ik ben afgestudeerd. Help!
Elke week krijg ik wel van iemand de vraag ‘en wat ga je volgend jaar doen?’ en elke week moet ik antwoorden dat ik het nog niet weet.
En eigenlijk, diep in mijn hart, weet ik het wel. Ik wil rust. Lange rust. Misschien wel een jaar. Een jaar lang bekomen van alles. Bekomen van de dood van mijn papa, want soms heb ik het gevoel dat ik dat nog steeds niet heb kunnen doen.
Maar even later bedenk ik mij dan weer: ik verveel mij altijd zo snel! Als ik een week niets te doen heb, (wat de laatste 2 jaar en half enkel in de grote vakantie gebeurde) verveel ik me. Dan weet ik niets meer te doen. Dan ga ik 12 boeken halen in de bib en kan ik niet te beslissen in welk boek ik ga beginnen waardoor ik niet begin. Dan ga ik dingen knutselen waarmee ik niets ben. Dan ga ik chatten met vriendinnen en vraag ik om af te spreken waarna iedereen ‘jammer, ik heb geen tijd’. Dan ga ik kasten opruimen die ik nooit gebruik om ze daarna nog steeds nooit te gebruiken. Dan ga ik rondneuzen op blogs naar leuke ideeën en doe ik er niets mee. Dan ga ik zagen dat ik me verveel. Dan ga ik wensen dat het alweer school is.
Dusja, wat moet ik dan doen? Een jaar lang niksen is niks voor mij vrees ik. (leuke woordspeling sèg)
Nog een jaartje bij studeren, dat zie ik wel zitten. Maar een nieuwe ‘klas’ dat zie ik dan weer niet zitten. Mensen die mij niet kennen, die mijn verhaal niet kennen, vind ik eng. De mensen waar ik nu mee om ga, kennen mijn situatie. Die mensen weten dat ze niet moeten vragen ‘gaat je papa niet mee op vakantie?’ of ‘kijkt jouw papa ook altijd naar de voetbal?’.
Meteen gaan werken? Dat weet ik niet of ik dat zie zitten. Het zal zwaar zijn, ongelooflijk zwaar. 10 keer zo vermoeiend dan de vermoeidheid die ik nu al ervaar tijdens stages. 20 keer zo vermoeiend dan ik mij kan inbeelden. En dan moet ik nog werk vinden!
Ach, ik stel mijzelf steeds gerust door het feit dat ik nog tijd heb. Maar ik stel mijzelf nu al meer dan een jaar gerust. Ik moet nu echt wel gaan beslissen. Dubbele help!!
samentegendehardewereld 