Pijnlijke tranen

De tranen zitten weer hoog. Gisteren is de dam even opengebarsten. Maar ik heb de overstroming tot het minimum kunnen behouden.

Mijn oma verjaarde gisteren. De mama van mijn papa. Of zoals wij ze noemen: ‘papa zijn moeke’. Ik haat het om op bezoek te gaan bij haar. Het is er alles behalve gezellig. Ik kom ook niet goed overeen met de rest van die kant van de familie. Maar dat is nog het minst erge.

Wanneer ik daar kom, wordt ik constant herinnerd aan hoe het vroeger was. Vroeger. Met vake er nog bij. En vooral met mijn papa er nog bij. Mijn papa is de persoon die ik zo mis aan tafel. En als ik dan rondkijk, zie ik zijn mama. Zijn zus, met wie hij goed overeen kwam. En zijn twee broers, op wie hij zo hard lijkt. Dat doet mij elke keer pijn. Hen aankijken. Ik voel zelfs bijna dat ze hetzelfde als mij denken. Ik voel dat het hen ook pijn doet om zo op hem te lijken. Het doet mij zelfs al pijn dat ik ongeveer dezelfde ogen heb als mijn papa. Als ik in de spiegel kijk, beeld ik mij in dat het zijn ogen zijn en dat doet pijn. Het aankijken van mijn papa zijn broers doet dus ook pijn. Zien hoe ze zich bewegen. Horen hoe ze spreken.

De ene broer, is mijn peter. De andere broer hebben we nooit heel veel gezien. Die woont wat verder weg. Toen mijn papa ziek was, had die broer heel veel last van zijn rug. Een hernia. Al een paar jaar. Tijdens de laatste maanden van mijn papa zijn leven, moest hij dringend opnieuw geopereerd worden. Maar eerst wou hij dat niet, want dan kon hij mijn papa niet meer komen bezoeken omdat hij dan plat moest liggen.

Toen hij uiteindelijk had beslist om hem toch te laten opereren zag ik gewoon hoeveel verdriet die keuze hem deed. Maar hij kon niet anders. Wanneer hij voor de laatste keer mijn papa bezocht, voor zijn operatie, wist hij gewoon dat dat de laatste keer was dat hij zijn broer ging zien. Mijn papa heeft dat niet echt meer beseft denk ik. Dat is misschien wel goed.

Ik voel dat die ene broer, met de hernia, nog steeds heel veel verdriet heeft. Hij zat daar gisteren ook maar wat te staren tijdens het ‘feest’. Volgens mij voelt hij zich enorm schuldig.

Ik kan er gewoon niet aan denken zonder dat de tranen opkomen. Zijn verdriet doet mij verdriet. Mijn verdriet doet hem waarschijnlijk ook verdriet. We hebben eigenlijk nooit veel gepraat. Na de dood van mijn papa hebben we volgens mij niet meer tegen elkaar gepraat. Behalve misschien een keertje over school en ‘hallo’ en ‘dag’. Maar ik weet gewoon dat hij verdriet heeft. En ik weet gewoon dat hij weet dat ik verdriet heb. Verdriet doet pijn. Weten dat iemand hetzelfde verdriet voelt als dat je zelf hebt, doet ook pijn.

Mijn papa missen doet pijn.